Einn af þessum þokudögum.

Þessi blessuð þoka sem klæðir fjöllin niður í miðjar hlíðar einn daginn enn, ég þori ekki  að hugsa neitt ljótt um hana þessa prinsessu sem var svo ólánssöm að lenda í álögum fyrir langa löngu.  Samt hefur hún verið tillitssöm síðustu daga, að seinnipart dagsh hefur létt til og þá er hér steikjandi hiti og glaða sólskin.  Stundum setur þokan verulegan strik í reikninginn hjá manni og ruglar heilu dögunum, útilegufílingur fýkur út í buskann með norðanáttinni, grillveislan sem var plönuð á pallinum á Kleifunum endar innandyra, gönguferðir yfir fjöll eru ekki til umræðu og flugferðir dragast á langinn og eru alltaf í athugun eftir klukkutíma.

Eitt sinn lenti ég í að bíða eftir að komast í flug frá Akureyri til Reykjavíkur og það var satt að segja ansi löng bið, myndi dagurinn raskast og ekkert verða úr þeim fundi sem maður var búinn að undirbúa. Og alltaf kom reglulega sms frá flugfélaginu þar sem sagt var að flug yrði athugað á næsta tíma og það var  ekkert hægt að gera nema að bíða.  Í flugið komst ég að lokum upp úr hádegi og hægt var að færa fundinn til svo dagurinn endaði vel.  

Núna horfi ég á þokuna og hugsa um þessa prinsessu sem er bundin í fjötra um eilífð því henni er alltaf bölvað af einhverjum.  Kannski er maður sjálfur eins og þokan, læðist inn þar sem maður á ekki að vera og hangir yfir ekki neinu.