Hvíld í dag svo sannarlega

Dagurinn í dag er fallegur milt veður og hlýtt og einhvern veginn ró yfir umhverfinu.  Ég verð að játa að ég svaf langt fram yfir hádegi og mikið er gott að láta þreytuna líða úr skrokknum í góðum draumi.  Í kvöld ætla ég að fá fólk í mat og það verður gaman að sitja yfir pottrétti úr kjötinu góða sem Ásgeir Logi gaf frænku sinni.   Við frændsystkinin hlógum mikið þegar hann kom með kjötið til mín úti í Norlandia um daginn, síðan sóttum við saltfisk í poka og þar sem ég kjaga með kjötpokann í annarri hendi og fiskpokann í hinni þá verður mér að orði að ég sé bara alveg eins og Petrea og Stína Rögnvaldar þegar þær voru að burðast heim með mat.   Önnur þeirra var amma hans Ásgeirs og hin systir hennar og þessar dásemdar konur voru ömmusystur mínar.  Vini mínum varð að orði að einhvers staðar frá  hefðum við þessa áráttu að draga allt heim. 

  Oft hef ég séð hvað þessi frumþörf að afla matar til heimilis er sterk ennþá í okkar nútíma þjóðfélagi.  Fólk upplifir sig öðruvísi á t.d. veiðum, í sláturgerð, í berjamó, gera að fiski,  standa við útigrillið, og fleira.  Það er eins og við tengjumst náttúrunni og finnum okkur sjálf meira sem manneskjur með tilgang heldur en í öðrum verkum.  Meira að segja að vera drullugur upp fyrir haus er eitthvað sem hendir af okkur grímu sem við erum svo gjörn á að burðast með.   Eitthvað er þetta við mold og leir og vatn, t.d.  finnst börnum ekkert   jafn gaman og að sulla í drullupollum og fullorðnir geta legið tímum saman í skurðum og beðið eftir færi á að veiða eitthvað, aðrir liggja í leirböðum á heilsuhælum og síðan er voða gott að klína einhverslags drullumaska á andlitið. Maður verður alveg endurnærður og yngist um 10 ár minnst.

Hafið góðan dag og sleppið ykkur annað slagið í drullupyttinn.

 

Athugasemdir

[egvania, 20.7.2008 kl. 17:57]

Ásta mín, þú gleymdir ósnum sem var þitt uppáhald fyrir 36 árum og er sennilega með í pokanum þínum.