Láta hugann reika

Stundum eða oftast ætla ég að segja, erum við bundin með hugann við fortíðina. Það er eflaust ekkert skrítið þar sem við erum þess megn að geta upplifað liðna atburði í huga okkar aftur og aftur, hvort sem okkur líkar þeir vel eða illa.  Stundum verð ég hrygg þegar ég hugsa til baka, jafnvel þótt það sé um gleðilegan atburð að ræða sem fyllti líf mitt hlátri og vellíðan meðan atburðurinn var á líðandi degi. Oftast á þessi hryggð rætur að rekja til þess að ég veit að þetta kemur aldrei aftur, ekki svo að það skipti máli   - en samt.  Ég er ferlega haldin í það liðna og verð t.d. ægilega viðkvæm á gamlárskvöld, tala nú ekki um þegar "Nú árið er liðið í aldanna skaut, og  aldrei það kemur til baka" hljómar um stofuna. 

Í dag er einmitt svona dagur, það er verið að jarðsyngja mann sem ég sá áður oft í viku og spjallaði við annað slagið. Þá fór ég að hugsa um alla hina sem farnir eru úr litla samfélaginu okkar og fann söknuðinn banka á dyr.  Faðir minn og þessi maður voru miklir félagar þegar þeir voru ungir, létu mynda sig saman á ljósmyndastofu og man ég hvað pabba þótti vænt um þessa mynd sem hann hafði uppi við á skrifstofunni hjá sér.  Á myndinni eru þeir svo glaðir, eflaust hafa þeir líka hugsað um fortíðina og saknað í hjarta sér þess liðna en báðir börðust áfram af elju og heiðarleika til að skapa sér og sínum bjarta framtíð.  Líf þeirra varð hamingjuríkt og farsælt og báðir komust vel til efri ára, kunnu að gleðjast á líðandi stundu og  það mikilvægasta - að gefa sér tíma til spjalls og sögustunda með fjölskyldu og vinum.

  Ekki gleyma að njóta stundarinnar kæru vinir.

Athugasemdir

[Greppur Torfason (IP-tala skráð) 3.10.2009 kl. 15:36]

Heil og sæl Snjólaug.

Það slær alla ávalt á líkan hátt þegar eihver úr kunningja eða vinahóp kveður þennan heim. Við slík tækifæri er maður minntur á að eigin dauði er ekki aðeins það eina sem hægt er að reiða sig á í þessum heimi, heldur einnig það að þessi staðreynd er aðeins handan við hornið.

Það að njóta hinnar eilífu líðandi stundar er í raun að lifa lífinu. Lífið á sér hvergi annars staðar stað en akkúrat núna.

Það er ávallt aðeins þessi hjartsláttur sem heldur í okkur lífinu - ekki þeir liðnu, og ekki þeir óorðnu sem koma máske aldrei.

Að láta hugann reika er skemmtileg tómstundaiðja. Önnur skemmtileg lífsreynsla er að fylgjast með hugsunum sínum eiga sér stað. Það er svolítið skrítið að gera sér ljóst að það sé hægt að fylgjast með hugsunum sínum. Ef það tekst er best að fella ekki á þær dóma því þá rofnar ástandið og viðkomandi hugsun tekur við sem ráðandi.

Getur þú fylgst svona með hugsunum þínum?

Ef svo er, hver er það þá sem fylgist með þeim?

Kær kveðja,

[Snjólaug A. Sigurfinnsdóttir, 3.10.2009 kl. 16:12]

Takk fyrir heimsóknina Kristinn Örn

Það er einmitt svona  stund  núna sem tilvalið er að láta hugann reika. Núna snjóar fyrir utan hjá mér og snjókornin eru eins og fiður sem dettur úr loftinu. Ég leik mér við að láta hugann festast við snjókorn sem ég kem auga á langt fyrir ofan húsþakið á næsta húsi - og fylgi því alveg niður á jörðina.  Hugsa ekki um neitt á meðan nema þetta eina snjókorn - ótrúlegt hvað ég næ sambandi við snjókornið og svíf með því til jarðar. Fer aftur upp og vel annað sjókorn og koll af kolli.  Þegar ég loks hætti þessum leik þá er mér orðið létt á sálinni og uppgötva það einu sinni enn ( alltaf jafn hissa) hvað það er gott að losa sig um stund frá eigin huga.

Það er leikni að ná valdi á eigin huga 

Einhver sagði að ef þú getur lesið hugsanir annarra þá ertu búin að finna þér ævarandi óvin.

[Björn Birgisson, 3.10.2009 kl. 17:36]

Falleg færsla. Takk fyrir.