Garðurinn minn

Einu sinni sem oftar átti ég dag í garðinum mínum, þessi garður sem stundum er svo  gríðarstór að mér endist ekki dagurinn til að ganga um hann allann en stundum svo ógnarsmár að ég þarf ekki að taka nema eitt skref í hvora átt og ég er komin út fyrir hann.

Í dag var ég að róta í garðinum mínum en það hef ég ekki gert í einhvern tíma, merkilegt hvað einn garður og það manns eigin getur tekið breytingum síðan maður rótaði þar síðast. Þarna fann ég potta og pönnur og ýmislegt annað smálegt sem húsfreyjan í barðinu góða hafði hent út um gluggann hjá sér, síðast þegar bóndi hennar hafði skapraunað henni. Einnig fann ég skaft af snerli og tvinnasnuð en ekki átti ég skýringu á hvað þetta tvennt var að gera í mínum garði, satt að segja  olli þetta mér dálitlum vangaveltum og þar sem ég stóð þarna í miðjum garðinum og velti vöngum yfir þessu þá allt í einu hvað við ægilegt suð sem ætlaði mig alveg að æra.

 Ég er nefnilega alveg hræðilega viðkvæm fyrir öllu suði og ískri, eitthvað með miðeyrað að gera sagði mér einhver. Ég horfði í allar áttir og gat ekki áttað mig á hvaðan þetta hljóð kom, það eina sem ég sá var spikfeit hunangsfluga sem hringsólaði í kringum mig.

   "Á ég að segja þér, á ég að segja þér"  kom allt í einu frá þessari  búsældarlegu  hunangsflugu. Ég var nærri dottin um koll við að heyra að svona fluga þótt feit væri gæti framkallað þennan svakalega hávaða og talað með rödd sem glumdi um allan garðinn minn  sem var óvenju stór þessa stundina.

  "Hvað er í gangi" spurði ég alveg með tunguna niður að nafla.   " Það rennur lækur í stríðum straumi niður brekkuna grænu" sagði hunangsflugan óðamála.  

  " Ertu ekki að grínast"  stundi ég upp úr mér.

   "Nei og hann er búinn að gera það í allan dag"   kallaði hunangsflugan um öxl sér um leið og hún flaug í næsta garð til að segja fréttirnar.